CEMRE BAYRAK
Arbaç, “Orta Asya’da yaşayan göçebe yaşam şeklini benimsemiş uygarlıkların ulaşılabilen yazılı kaynakları bu uygarlıkların tarımdan çok hayvancılığa ağırlık verdiklerini göstermektedir. Yani beslenme tiplerinin çoğunlukla et ve süt ağırlıklı olduğu belirlenmiştir. Zaman içerisinde bu bölgede oluşan açlık insanları göç etmeye zorlamıştır. Göç ettikleri coğrafyalarda beslenme tipinin hem coğrafi koşullara hem de inançlara göre şekillendiğini gözlemlemişlerdir.” dedi
Bu konuda örnekler veren Arbaç, “Örneğin Hindistan’da ineklerin dini yasalarla korunmasının bu coğrafyada yaşayan insanlar için ineğin devamlı olarak süt üretmesi ve beslenme ihtiyacı için süreklilik sağladığı inancı yatmaktadır. Bunun üzerine dini yasalarla hayvan etinin tüketimi tamamen yasaklanmıştır ve bu durum Budizm dininin öğretileriyle beraber vejetaryanizmin yayılmasına neden olmuştur. İlerleyen dönemlerde vejeteryanizm insan bedeninde et tüketiminin vücutta çeşitli hasarlara neden olduğu, bitki kökenli besinlerin daha uzun süre muhafaza edilebildiği ve lifli gıdalardan zengin beslenmenin bağırsak sağlığı üzerinde olumlu etkileri olduğu gibi gerekçelerle birçok kişi tarafından savunulmuştur. Son yıllarda etik kurallar ve bilinçli beslenme çerçevesinde vejeteryanlık giderek yaygınlaşma olan bir beslenme tipi haline gelmiştir.” şeklinde konuştu.