Dünya bir tiyatro sahnesi,
Hayat bir oyun, ben de,
Rolünü iyi oynamaya çalışan,
Ölümlü bir aktördüm…
Kendine bir tür köle yapmaya,
Çalışan bazı korkularımı
Aklımın aydınlığında somut şekilde,
Tanımlayıp değiştirme
Gücüme ulaştım, kimseden alkış,
Teşekkür, ödül, onay beklemeden,
Sahip olduğum değerlerimle özgür yaşadım…
…
Kullanmayı başardığım,
Her bilgiyle ölüm dışında,
Hemen her şeyi yapabileceğime inandım,
Kendimi ölümsüz düşünceleri,
Arayıp bulma, onları kendi,
Hayatıma uygulamaya adadım,
Öyle ki ulaştığım kadim
Ve evrensel her bilgi,
Bana büyük zaman kazandırdı,
Eğitti, yüceltti, ölümsüz olduğuna
İnandığım eserlere imza atmamı sağladı…
…
Ölümle doğdum,
Onunla birlikte kol kola yaşadım,
Öldüğüm anda ölümüm de,
Benimle birlikte ölmüş olacağı için
Bu durumu hiçbir zaman
Sorun ve dert etmedim,
Hayat hikâyemin yüzyıllar sonra da
Yeni kuşaklarca hatırlanacak,
Şekilde yazmaya çalışan,
Kendi kahramanım olamaya özendim…
Çünkü bir elimde hayat,
Diğerinde ölümü tutarak,
Bu sahneye çıktım,
Yani ölüm içimde, dışımda,
Arkamda, sağımda solumdaydı,
Onunla aramda mesafem yoktu;
Doğuştan beri arkadaşım olan,
Bu doğa yasayla birlikte yaşamaktan,
Asla çekinmedim, korkmadım;
Aslında yaşamanın ölüme doğmak,
Ölümü beklemekten başka bir şey,
Olmadığı bilinciyle yaşadım…
Bu sahneden indiğimde bazı insanlar
İçin sadece bir anı olacağıma inandım,
Ama ölümsüz eserlere ulaşmam;
Buna adanmam en yüksek ilkem oldu,
Her hayatın sonu yüzde yüz,
Ölümle biten uzunca bir hikâye
Olduğu bilincimi daima
Canlı tutarak çağdaşlarımdan farklı yaşadım…
ABDULKADİR KAÇAR ADANA 2024
(Not; bu makalem “İYİ Kİ KENDİM OLDUM”
Başlıklı elli bin 180 karakterden oluşan
Yeni kitap dosyamdaki son paragraftır)