Kelimeyle değil de cümle ile düşündüğümü fark ettim. Yakın bir zamanda. Tüm düşüncelerimi özetleyecek bir cümle; Tutkularım, anlam birimimin 'cümle' olmasından... Söylenmemiş cümlelerimin hakkı var üzerimde. Cümleyi çok sevdim ben. Cümleyi, cümlelerimle sevdim... Hissiyatımın bir makamı var yüreğimde, cümlelerimin ancak bir kapısı var, sadece... Ne yazılarım da, ne aşkta, ne iç acılarımda. İleri gidemediğim yerler var yüreğimde. Anlatamadığımı düşündüğümde; düşünüp anlasınlar istiyorum. Cümlelerimin bahtı kara, talihsiz ve yetim cümlelerim var benim... Yüreğim, cümlelerimin saltanatını saklıyor; kıskanıyor kanaatimce...Cümlelerimin söylediği aşikâr, söyle(ye)mediği sır'dır... Yüreğimin söylediği de sır, söylemediği de sır... Aynı şey hem en sevilen hem de nefret edilen olduğunda cümlelerle kalbin arası mutlaka açılır. Sorumluluk hissiyatını her daim hissetmekteyim. Hem kalbimden, hem de bilgimden. Hem ölümümden, hem de cümlemden. Cümlelerin fikri sırası arızalanıp bozulduğunda noktanın/ virgülün hükmü geçersiz olur. Hangi sorulara karşılık olduğu bilinmeyen meçhul cevaplarım var benim; Kelâmı, kaleme dökemediğim olmuştur hep...