"Ay ve yıldızlar yeter. Gözlerin bir süre sonra alışacak ve görmeye başlayacaksın"
Deniz kenarında yürüyorduk, tepede ay görünmüyor; deniz ve gökyüzü birleşmişti sanki her yer simsiyahtı!
Denizin orada olduğunu bilmesem, duymasam dalga seslerini orada deniz falan yok derdim hatta.
"Yürüyemiyorum ben! Ayaklarıma taşlar batıyor üstelik. Bana telefonunu verir misin? Feneri açalım " dedim.
"Sakın el fenerini açma!
Ay ve yıldızlar yeter. Gözlerin bir süre sonra alışacak ve görmeye başlayacaksın akademide öğrettiler bunu" dedi.
"Ay yıldız falan yok!"
"Az sabret, alışacaksın"
Arkadaşımın yüzünü unuttum, sesini hatta bazen dünyadaki varlığını bile unutuyorum ama bu cümleyi unutmadım. Ve ne tuhaftır ki ne zaman karanlıkta kalsam yakmam ışıkları 'Gözüm alışır' derim içimden. Ve şunu fark ettim ki yaşam boyunca neyi görmek istersen görür, neyi yaşamak istersen yaşarsın. Her şeye alışırsın hatta ölüme bile alışırsın! Bir gece vakti denizin kıyısında yürürken öğretti bunu bana arkadaşım...
