Sonbahar, her yıl geldiğinde içimde garip bir heyecan yaratır. Ağaçların yaprakları, yeşil rengin yerini turuncu, sarı ve kırmızı tonlarına bırakırken, sanki doğa bize bir resim yapıyormuş gibi hissederim. Hava hafif serinlemeye başlar, günler kısalır, ama bu değişim bana huzur verir.
Sonbahar, sadece doğanın değil, duyguların da bir dönüşüm zamanıdır. Yazın enerjisi yerini daha sakin bir ruh haline bırakır. Bir yandan sıcak kahvemi yudumlarken, diğer yandan pencereden dışarı bakarak düşen yaprakları izlemek, içimdeki dinginliği artırır. Düşen her yaprak, geçmişteki anılarımı hatırlatır; bazen neşeli, bazen de hüzünlü.
Okul günleri, sonbaharın gelişini müjdeleyen bir başka heyecan kaynağıdır. Yeni kitaplar, arkadaşlarla paylaşılan anılar ve derslerin getirdiği mücadeleler... Hepsi sonbahar ile birlikte tazelenir. Sonbahar, aynı zamanda yeni başlangıçların da zamanıdır. Hayatımda yeni hedefler belirlemek için bir fırsat sunar. Belki de bu yüzden, bu mevsimi çok seviyorum.
Bir yürüyüşe çıktığımda, rüzgarın yaprakları dans ettirdiğini görmek bana her defasında yeni bir şey öğretir. Doğa, her mevsim farklı bir hikaye anlatıyor sanki. Sonbahar, değişimin ve dönüşümün simgesi. Hayatın ne kadar güzel ve karmaşık olduğunu hatırlatıyor.
